Ja! Deze boodschap heeft een enorme impact gehad op mijn pad van bewustwording. Ik las De Kracht van het Nu toen ik 24 was en het is een levensveranderend moment voor me geweest.
Ik herinner me de eerste dag dat ik erin begon te lezen. Het was alsof ik wakker werd uit een droom. Zoals de meeste mensen, zat ik bijna altijd in mijn hoofd. We denken na over verschillende dingen en op verschillende manieren, maar we denken allemaal voortdurend na… we hebben innerlijke dialogen, meningen, we denken na over de toekomst en het verleden, bekritiseren onszelf en anderen.
Ik was erg goed in mezelf bekritiseren. Ik had het gevoel dat ik nooit goed genoeg was. Dat ik niet genoeg bereikte. Dat ik niet mooi genoeg was. Eigenlijk vond ik de meeste dingen lelijk aan mezelf.
Elke dag was ik teleurgesteld in mezelf.
Ik had niet alleen veel kritiek op mezelf. Ik was ervan overtuigd dat al die kritiek klopte en dat het de waarheid was.
Toen las ik Eckhart Tolle’s verhaal. Het ging over hem als twintiger en dat hij een zeer intellectuele man was. Maar ook een zeer depressieve man. Ook hij had veel negatieve gedachten.
Op een avond werd hij wakker en dacht: ‘Ik kan niet meer met mezelf leven’. Toen viel hem ineens iets op. Ik… kan niet leven met mezelf … Wie is deze “ik” eigenlijk? Wie is deze “mezelf”? Zijn er twee “ikken” ?! Plotseling besefte hij, ik ben niet mijn gedachten. Als ik mijn gedachten zou zijn, hoe zou ik ze dan kunnen observeren? Je kunt niet iets waarnemen dat je BENT. Een appel kan zichzelf niet observeren.
Op dit moment werd hij zich bewust, hij werd ‘wakker’. Hij werd wakker uit de droom van het leven.
Hetzelfde gebeurde mij toen ik de eerste pagina’s van zijn boek las. Ik realiseerde me volledig dat ik niet mijn gedachten ben. Dat ik niet de stem in mijn hoofd ben. Het is gewoon dat… een stem in mijn hoofd.
Ik heb die dag ontzettend veel gelachten. Want er kwamen natuurlijk nog steeds allerlei gedachtes op. De stem was er nog steeds. En ik hoorde die stem in mijn hoofd dingen zeggen als: Jouw kont is te dik. En ik lachte. Omdat ik niet meer geïdentificeerd was met die stem. Ik was er niet meer één mee. Ik wist dat ik het niet was. Omdat ik hem kon waarnemen!
Ik kon afstand nemen van de stem. Ernaar luisteren – maar al die gedachtes niet langer als de ultieme waarheid beschouwen.
Ik werd me ervan bewust dat ik de waarnemer van mijn gedachtes ben. Dat ik de energie ben, het bewustzijn, het Wezen dat zich bewust is van mijn gedachtes, mijn sensaties en mijn lichaam.
En vandaar uit ontstond een grote JA voor het leven. Een grote JA voor het huidige moment.
Shivani (Elien Herwig)
P.s. Wil je met me in contact komen?